حقوق ورزشی
مقررات بازدید از وسایل ورزشی

از آنجا که ورزش با هـدف ارتقاء سلامت جسمـی و روحی روانی افراد جامعه ترویج و توصیه می‌شود، در متن ورزش برای همه دست اندرکاران، به تناسب مسئولیتها یک تکلیف محوری ضمنی هم همواره وجود دارد که تمام فعالیتها باید پیرامون این تکلیف به انجام برسد و به هیچ وجه نباید این تکلیف نادیده گرفته شود و یا تحت الشعاع سایر امور ورزشی قرار گیرد. تکلیف محوری مزبور، مراقبت از سلامت جسمانی و روحی روانی ورزشکاران است. برای عمل به این تکلیف محوری یکی از وظایف قانونی مهم مدیران ورزشی، وظیفه بازدید از وسائل ورزشی می‎باشد. زیرا وسایل و تجهیزات ورزشی از جمله چیزهایی هستند که اگر نظارت بر صحت و سلامت و کیفیت و استاندارد بودن یا نبودن آن اعمال نشود می‎تواند عامل ورود آسیب‎های جدی به ورزشکاران شود. برای بازدید درست از وسایل و تجهیزات ورزشی، باید وسایلی که ورزشکاران استفاده می‎کنند را به دو دسته شخصی و عمومی دسته بندی نمود.

وسایل شخصی وسایلی هستند که اختصاص به خود ورزشکار دارد و دیگری یا دیگران از آن استفاده نمی‎کند. مانند ساق بند، ساعد بند، دستکش و ... در ورزش تکواندو و سایر ورزشهای رزمی و کفش و ساق بند در ورزش فوتبال. وسایل عمومی هم وسایلی می‎باشند که برای همه ورزشکاران استفاده می‎شوند. مانند شیاپ جانگ در تکواندو، تشک در کشتی و دار حلقه، خرک، بارفیکس و پارالل در ژیمیناستیک، زمین چمن در فوتبال و استخر در شنا. مدیران و مسئولان ورزشی، به تناسب این دسته بندی برای بازدید و اعمال نظارت بر وسایل ورزشی، تکلیف قانونی دارند.

مدیر یک مجموعه ورزشی، علی‎الاصول نسبت به وسایل شخصی ورزشکاران وظیفه‎ای ندارد اما نسبت به وضعیت ایمنی برق مجموعه، ایمنی جایگاه تماشاگران، ایمنی زمین مسابقات و موارد مشابه آن مسئول است و باید خود و عوامل تحت امرش به تکلیف قانونی بازدید وسایل، متناسب با نوع وسیله اقدام کنند. ولی در مورد بازدید از وسایل شخصی ورزشکاران، افزون بر خود ورزشکار، تکلیف بر عهده مدیران مستقیم (کُچ ، مربی) نیز می‎باشد. برای نمونه در فعالیتهای ورزشی باشگاهها، مربی وظیفه دارد از اینگونه وسایل بازدید کند و مطمئن شود، که آیا دست کشی که مثلاً تکـواندوکار برای مبارزه استفاده می‎نماید، استاندارد هست یا خیر؟ همچنین هوگوی مورد استفاده او مطابق استانداردهای مربوطه می‎باشد یا نه؟ در ورزشهای توپی مانند فوتبال هم، آیا کفش فوتبالی که شاگرد باشگاه برای تمرین پوشیده از لحاظ مقررات این ورزش از کفش‎های مجاز هست یا نیست؟ اینها و موارد مشابه آن که فراوان هم هستند، همگی در قلمرو وظایف و تکالیف قانونی مدیران مستقیم (مربیان و کُچ‎ها) است و مدیران غیر مستقیم، نقشی در آن ندارند.


اما از بازدید و کنترل وسائل ورزشی چه نتیجه‎ای باید حاصل شود؟ یا بعبارت دیگر، هدف از بازدید و کنترل وسایل ورزشی چیست؟ بر اساس فلسفۀ ورزش که گسترش سلامتی در جامعه است و تکلیف محوری به مراقبت از سلامت جسمانی و روانی ورزشکاران که در پی این فلسفه بوجود می‎آید، بازدید و کنترل و حصول اطمینان از صحت و سلامتی و استاندارد بودن وسایل ورزشی، باید نتیجه‌اش جلوگیری از مصدوم شدن و آسیب دبدن خود ورزشکاران استفاده کننده از وسایل باشد.

همچنین باید پیشگیری از آسیب جسمانی رسیدن به دیگر ورزشکارانی که در معرض استفاده از این وسایل قرار دارند را نیز در پی داشته باشد. در باره وسایل عمومی مانند برق ورزشگاه هم نتیجه علاوه بر حفظ سلامتی ورزشکاران، جلوگیری از ورود آسیب به دیگران از جمله تماشاچی‎ها نیز می‎باشد.

در کنار این نتایج، این نتیجه مهم حقوقی نیز از بازدید از وسایل ورزشی حاصل می‎شود که اگر بازدید مطابق مقررات و بطور صحیح صورت گرفته باشد و حادثه‎ای رخ دهد، مدیر ورزشی مسئول شناخته نمی‎شود. ولی بر عکس، اگر بازدید نشده باشد یا بازدید برابر مقررات مربوطه به انجام نرسیده باشد، مدیر ورزشی به تکلیفش عمل نکرده و بنابراین، مدیری که به تکلیفش عمل نکرده در برابر آن حادثه مسئول است.

دکتر محمد احسنی فروز
مسئول کمیته قضایی فدراسیون

تاريخ  ارسال:دوشنبه 23 تير 1393 - 12:10

کد:6171-1404