حقوق ورزشی

دو نکته کلیدی و مبنایی مطرح در حقوق ورزشی که در نوشته‎های پیشین نیز، به تناسب بحث، مورد اشاره قرار گرفتند و توضیح داده شدند، این است که اولاً فلسفه ورزش، گسترش سلامتی و نشاط جسمی و روحی در بین آحاد جامعه می ‎باشد. پس هر چیزی در حوزه ورزش باید در خدمت این فلسفه یا چرایی برای ورزش باشد. ثانیاً در پیروی از همین فلسفه یا چرایی، گفته شد که مهمترین و محوری‎ترین وظیفه و تکلیف قانونی مدیران ورزشی، مراقبت از سلامت جسمانی و روحی روانی ورزشکاران است.

معنی و مفهوم این دو نکته کلیدی در کنار هم این است که چون فلسفه ورزش، گسترش سلامت جسمی و روحی در بین افراد جامعه می‎باشد، نباید فعالیتهای ورزشی به شکلی به انجام رسد که در عمل، به ضد خودش تبدیل شود. یعنی نباید ورزشی که قرار است موجب سلامتی ورزشکاران و گسترش آن در جامعه باشد، منجر به آسیب جسمانی یا روحی روانی ورزشکاران و در نتیجه، فراری دادن علاقه‎مندان به ورزش گردد. بنابراین مدیران ورزشی بخصوص مدیران مستقیم مانند مربیان باید همه کارها و فعالیتهایشان، حول محور حفظ سلامتی جسمی و روحی روانی ورزشکارانی باشد که تحت نظر آنها ورزش می‎کنند.

از این رو هر کاری که خلاف این تکلیف محوری از ایشان سر بزند، نقض مقررات ورزش است و مسئولیت حقوقی در پی دارد. خود این تکلیف محوری، یعنی مراقبت از سلامت جسمانی و روحی روانی ورزشکاران، وظائف و تکالیف پرشمار دیگری را نیز برای مدیران ورزشی بدنبال دارد و بوجود می‎آورد.

یکی از آنها که در نوشته پیشین، مورد اشاره قرار گرفت، لزوم احراز سلامتی افرادی بود که برای شروع ورزش به باشگاهها و مربیان مراجعه می‎کنند. تکلیف تبعی دیگر برای مدیران مستقیم ورزشی یا مربیان، آموزش اصولی، صحیح و متناسب با ورزشکاران و نوع فعالیت ورزشی است.

در این راستا مربی ورزشی باید متناسب با رشته ورزشی خود، اولاً صلاحیت فنی داشته باشد تا در امر آموزش علاوه بر رعایت اصول ایمنیِ رشته ورزشی مربوطه از آگاهی‎های لازم و کافی برای تعلیم حرکات و مهارتهای ورزشی مطابق مقررات هم برخوردار باشد. ثانیاً در کنار صلاحیت فنی و آگاهی‎های تخصصی باید در عمل هم تخصص و تجارب فنی خود را بطور صحیح و اصولی بکار گیرد. چون در منظر حقوق ورزشی، فقط داشتن صلاحیت و یا تخصص، رافع مسئولیت نیست و مربی باید افزون بر دارا بودن صلاحیت‎ها و تخصص‎های مورد نیاز، در راستای پیشگیری از حوادث ورزشی، تمام تخصص و تجربه خود را نیز در حین فعالیت مربیگری مورد استفاده قرار دهد و بکار بندد.

ضمن اینکه از نگاه حقوق ورزشی، اگر مربی فاقد صلاحیت فنی باشد علاوه بر اینکه شخصاً مسئول حوادث ورزشی ناشی از فقدان صلاحیت به حساب می‎آید، مرجع صادر کننده مجوز فعالیت برای چنین مربی را هم بدنبال خود در آن مسئولیت شریک می‎کند. یعنی هم خودش مسئول است و هم کسی که به او مجوز داده است. اما مربی که بر اساس صلاحیت‎های فنی که داشته و مطابق مقررات مربوطه، مجوز مربیگری دریافت کرده اگر در حین فعالیت مربیگری، تخصص و تجربه خود را در امر آموزش بکار نگیرد و یا به اشتباه و ناصحیح بکار گیرد و حادثه ورزشی رخ دهد، شخصاً مسئول آن حادثه خواهد بود.

دکتر محمد احسنی فروز
مسئول کمیته قضایی فدراسیون

تاريخ  ارسال:سه شنبه 29 مهر 1393 - 09:50

کد:7389-1403