حقوق ورزشی
لزوم سازماندهی در ورزش

از دیگر تکالیف قانونی مدیران ورزشی که در پی تکلیف محوری لزوم حفظ سلامت جسمی و روحی و روانی ورزشکاران، در حقوق ورزشی مطرح است، سازماندهی در ورزش می‎باشد.

با این توضیح که مدیران ورزشی باید در هنگام فعالیت ورزشی، ورزشها را با لحاظ نوع و جنس آنها و ورزشکاران را از جهات مختلف از جمله از جهت مهارت، سن، وزن و نوع فعالیت، به نحوی تفکیک و ساماندهی کنند که از وقوع هر گونه حادثه ورزشی، به بهترین وجه، پیشگیری شود.

اگرچه اغلب تکالیف و وظایف مورد بحث، مانند سازماندهی و تجانس، عملاً در فعالیتهای ورزشی نهادینه شده و رعایت می‎گردند اما جلب توجه مدیران ورزشی به آثار حقوقی عدم رعایت این تکالیف، باعث پیشگیری از غفلت‎ها نسبت به تکالیف مزبور می‎شود نتیجتاً پیشگیری از حوادث ورزشی را در پی خواهد داشت.

برای نمونه در ورزش تکواندو، اینکه ورزشکاران را در راستای رعایت امر مهم سازماندهی و ساماندهی، باید از جهات مختلف مانند سن، رده کمربند، وزن و میزان مهارت دسته بندی و تفکیک نمود، بعنوان یک تکلیف روشن برای مربیان این رشته ورزشی نهادینه شده و آنها بخوبی می‎دانند که حق ندارند برای مبارزه یا سایر فعالیتهایی که مستلزم رعایت تعادل و برابری یا همسنگی طرفین است، ورزشکاران غیر همسنگ را در برابر هم قرار دهند. مثلاً نباید ورزشکار با 50 کیلوگرم وزن را بر مبارزه، در برابر ورزشکار 70 کیلوگرمی قرار دهند. یا حق ندارند ورزشکار تازه کار و دارای کمربند پایین را در مقابل کمربند بالا و با مهارت زیاد، به مبارزه وادارند.

اما با وجود این، بیان آثار حقوقی عدم رعایت اینگونه تکالیف در هشیاری و آگاهی مدیران ورزشی برای تداوم توجه به تکالیف، حتماً موثر و مفید خواهد بود.

بر پایه این مقدمه، یکی از ضروریات و لوازم اصلی سازماندهی در ورزش، شناخت توانایی‎ها و قابلیت‎های ورزشکاران در فعالیتهای ورزشی و برای انجام فعالیت ورزشی می‎باشد. روشن است که اگر مدیر ورزشی (مدیران مستقیم) واقف بر توانایی‎ها و قابلیتهای ورزشکاران تحت مدیریت خود نباشد، اساساً سازماندهی ممکن نخواهد بود و در این صورت، خطر حوادث ورزشی، به شدت افزایش پیدا می‎کند. به عبارت دیگر، شناخت توانایی‎ها و قابلیت‎های ورزشکاران در راستای تکلیف محوری مراقبت از سلامتی ورزشکاران، یک وظیفه مهم قانونی دیگر برای مدیران بشمار می‎آید.

مدیران ورزشی موظف هستند برای اعمال این تکلیف، همواره به حداقل چهار عامل تأثیر گذار در شناخت توانایی‎های ورزشکاران، توجه داشته باشند و برای صدور اجازه فعالیت متناسب و رقابت متعادل ورزشکاران آنها را ملاک و ضابطه کار خود قرار دهند.

این چهار عامل، آنگونه که پیشتر هم اشاره شد عبارتند از وزن، سن، مهارت و قدرت بدنی. برای نمونه بر اساس همین ملاک‎ها و ضوابط، یک مربی باشگاه آموزشی فوتبال نباید و نمی‎تواند اجازه دهد ورزشکاران خردسال و نوجوان با ورزشکاران بزرگسال، فوتبال بازی کنند. اگر چنین اجازه‎ای را داد و حادثه‎ای بوقوع پیوست مسلماً این مربی از منظر حقوق ورزشی مسئول آن حادثه شناخته می‎شود.

ضمن اینکه در بحث فعالیت متناسب و رقابت متعادل میان ورزشکاران، مربیان یا مدیران مستقیم ورزشی افزون بر اینکه در مورد الزام ورزشکاران به اینگونه فعالیتها تکلیف دارند، تکلیف دارند برای اداره کلاس یا باشگاه ورزشی خود نیز بنحوی برنامه ریزی و اعمال نظارت کنند که این امکان فراهم نشود تا ورزشکاران در اثر غفلت یا کم توجهی مربی بتوانند الزام به رعایت رقابت متعادل را نادیده گرفته و مثلاً دور از نظر مربی، به رقابت نامتعادل بپردازند.

دکتر محمد احسنی فروز
مسئول کمیته قضایی فدراسیون

تاريخ  ارسال:دوشنبه 3 آذر 1393 - 09:10

کد:7673-1403