البته استعداد دختران ايران زمين در شياپ‌چانگ‌هاي بين‌المللي محصور و محدود به امسال نيست اما درخشش دختران تكواندو در سالي كه حالا كمتر از سه ماه به پايان آن مانده استاثبات اين ادعا بود كه استعداد و توانايي آنها تنها يك جرقه زودگذر نبوده است. دختران تكواندو امسال اثبات كردند كه مي‌توانند حتي جور مردان را هم بكشند.

مثلا «کیمیا علیزاده» یکه و تنها در بازي‌هاي المپيك 2016 ريو ورق را برای فدراسیون برگرداند و تاریخ را به نام خودش زد.

بعدها تازه می فهمیم همان کیمیا هم در المپیک مصدوم بوده و وقتی برگشت، پایش را سپرد به تیغ جراحان. نه اینکه فقط جسم پولادین بخواهد، باید گفت چنین تصمیمی و چنین حضوری در المپیک، روحی بزرگ طلب می کرد. شاید اگر «کیمیا» با مصدومیت از ناحیه رباط وارد ریو نمی شد، نه تنها اولین مدال آور تاریخ زنان ایرانی در المپیک، که نخستین نشان طلای ایران در این رقابت ها را هم به گردنش می انداخت.

کیمیا برای ما، نمونه‌ای رشد کرده و استعدادی بارور شده از کلیت دختران ایرانی است. یکی که استعداد بالقوه‌اش را بروز داد. همین کیمیا در سال‌های نوجوانی هم جزو بهترین‌ها بود، یک شاهکار که می توانست قهرمان جهان شود، در رده‌های بالاتر از سن خود رقابت کند و معادله موفقیت را نه تنها حل کند، که حتی گاهی به همان شکل که خودش می‌خواهد بنویسد. معادله‌ای مانند تاریخ ساز شدن با پای کاملا مصدوم.

امروز همین تکواندو، شیردخترانی دیگر را به ما نشان می‌دهد. یکی مثل «مبینا نژاد» که در رقابت های تكواندو قهرمانی نوجوانان جهان رکورددار می‌شود. خالق یکی از تاریخی ترین اتفاقات جهان در رقابت‌های کانادا، 800 تکواندوکار از 110 کشور جهان با هم رقابت کردند، اما دختر ایران، بدون آن که حتی یک امتیاز به رقیبانش بدهد، قهرمان جهان می‌شود و روی سکو می رود. این پایان خوشبختی‌های دختران تکواندوکار ایران نبود.

مدال‌هاي طلاي ديگري نيز نصيب كاروان دختركان ايران شد. دختركاني با جسارت كه حيرت همگان را برانگيختند. بعد می‌شنویم که «فاطمه صفرپور» مربی گیلانی دختران ایران بهترین مربی جهان شده است، انتخابي كه صفرپور لايقش بود. حالا تكواندوي دختران ايران پا به پاي مردان جلو مي آيند و حتي در برخي مواقع پيشي هم گرفته‌اند.

تا جايي كه آنها ميتوانند مدعي شوند كه شيرين‌ترين اتفاقات تكواندو در سال 95 را تنها بايد پاي آنها بنويسند. ادعايي به جا و كاملا به حق.

کیمیا علیزاده، با پای مصدومش تاریخ ساز می‌شود. مبینا یک رکورد جهانی خلق می کند و البته فاطمه صفرپور هم بهترین مربی سال بانوان شده است. اما همین اتفاقات در قواره‌هایی کمتر یا بیشتر، پیش از این هم برای تکواندو ایران افتاده بود اما امروز اين اتفاقات آنقدر زيباست كه نه در تاريخ ورزش ايران كه در تاريخ ورزش دنيا به ثبت رسيده است.

اتفاقات شيريني كه از يادآوري و مزه مزه كردن دوباره آنها حس غرور ميكنيم.اتفاقات تاريخي كه در بازار نقد و انتقادهايي كه اين روزها از تكواندو مي‌شود تا حدودي محو شد اما همين كه بالاترين مقام اجرايي كشور اين موفقيت را ارج مي‌نهد و با پيام تبريك قدردان زحمات دختركان ايران است خود گواه كار بزرگ اين دختران كم سن و سال است. دختراني كه شايد كمتر از 15 بهار را در زندگي خود تجربه كرده‌اند اما هدف‌شان بسيار بزرگ است.

در اين شرايط شاید بهتر است از امروز آب را از چشمه پاک نگه داشت. افتخارات دختران ایرانی در سالی که گذشت، بی نظیر و مثال زدنی بود. اما آینده این ستاره ها کجاست؟ از امروز برای تمرین بهتر، آمادگی بیشتر، تامین یک زندگی حداقلی و ساده برای آنها فکری کرده‌ایم؟ راهی برای آینده شان حتی در ذهن مان تصور کرده‌ایم؟

سالی که زمستان آن را آغاز کردیم، سالی بوده دوگانه در موفقیت‌ها و شکست‌ها. باید برای تداوم این پیروزی‌ها، عاقلانه اندیشيد.

اگرچه دختران ايران همواره نشان دادند كه اگر توجهي هم به آن ها نشود بازهم براي جنگيدن انگيزه دارند. دختراني كه خود را در ميدان‌هاي بزرگ بين المللي به بالاترين درجه‌هاي ممكن رساندند. اين يعني تبلور خواستن و توانستن.

آنا سلیمانی
خبرنگار روزنامه «ايران ورزشي»