- اظهار نظرهای تند و توهين آميز
- پافشاري بر روي نظرات خود
- فرياد زدن بر سر داور
- دخالت در کار مربی
- و ....

والدين ديگري كه در نزديك این افراد نشسته‌اند و شاهد اينگونه رفتار منفي هستند، احساس خجالت مي‌كنند.

فرزندان اینگونه خانواده‌ها در حالیکه از رفتار نامناسب والدينشان سرافکنده هستند، بازی بسیار ضعیفی را به اجرا می‌گذارند.

هر والدي علاقه دارد كه فرزندش موفق شود و ديدن اين موفقيت براي او هيجان‌انگيز است و در نتیجه ممکن است بیش از حد خود را درگیر کند. متأسفانه، عده‌ای از والدين، مسابقۀ ورزشي را در جهت منفي پيش مي‌برند و علاقۀ درونی آنها براي مشاهدۀ موفقیت فرزندانشان باعث می‌شود كه جایگاه اخلاقی ورزش و وضعیت روانی فرزندان خود را فراموش كنند.

از سوي ديگر، والديني هستند كه در بازي‌ها حاضر مي‌شوند؛ در جايگاه تماشاچي با خوشحالي مي‌نشينند؛ تشويق مي‌كنند و قدر لذتي را كه فرزندشان از بازي مي‌برد را مي‌دانند و اعدادي كه تابلوي مسابقات اعلام مي‌كند، آنها را دیوانه نمی‌کند.

ما به والدینی با مشخصات زیر نیاز داریم:

1- به ياد داشته باشيد كه برنده شدن مهم نيست!

اين واقعاً اهميتي ندارد كه مربي همیشه از نقطه نظر شما، درست مربیگری نکند. اين اصلاً اهميت ندارد كه داور همیشه از نقطه نظر شما، درست داوری نکند. اين اصلاً اهميت ندارد كه فرزند شما همیشه از نقطه نظر شما، بهترین بازی خود را به اجرا نگذارد. مسائل زيادي در ورزش فرزندتان وجود دارد كه بسيار مهم‌تر از برد تيم فرزندتان در يك مسابقه هستند. اگر توجه شما فقط به برنده شدن است، بنابراين، تحمل مسابقه برای شما دشوار خواهد بود و پیشنهاد می‌شود که از ورزش قهرمانی دوری کنید چراکه مسابقه پر از لحظات برد و باخت است.


2- روي لذت بردن فرزندتان تمركز كنيد

اگر برنده شدن خيلي مهم نيست، پس چه چيزي مهم است؟ لذتي كه فرزند شما از بازي مي‌برد، از همه چیز مهم‌تر است. اولين دغدغۀ ذهني والدين باید اين باشد که فرزندان چقدر لذت مي‌برند. آيا فرزندتان به ورزش کردن علاقه دارد؟ آيا فرزندتان در مورد مربي‌اش زياد صحبت مي‌كند؟ آيا او منتظر رسیدن هر جلسۀ تمرین و مسابقه خودش است؟

براي يك کودک بهتر است در تيمی تمرین کند که بیش از حد قوی نباشد، تأکیدش بر لذت بردن باشد و ورزشکاران مورد تشویق قرار بگیرند. چنین تیمی خیلی بهتر از این است که کودکان در تيم سطح بالا تمرین کنند که در آن، ورزشكاران مجبور مي‌شوند تا خلاف ميلشان، تمرينات شدید و بسیار سخت انجام دهند و مربي با آن‌ها مانند بازيكنان حرفه‌ای تیم ملی برخورد مي‌كند. چه اتفاقي در چنین تيم بزرگی مي‌افتد؟ آنها حتماً برنده می‌شوند. به احتمال خيلي زياد! اما به احتمال خیلی زیاد هم، بسياري از بازيكنان از آن ورزش متنفر مي‌شوند.


3- فرزندتان را تحت فشار روانی قرار ندهید

متأسفانه، اين موضوع در بین والدين، زیاد دیده می‌شود كه مرتب به فرزندانشان يادآوري می‌كنند: مي‌داني که ثبت نام تو در این تیم چقدر زحمت دارد! بهتر است نشان بدهی که آنقدر زحمت و هزینه، ارزشش را دارد. پس موضوع جدي است! این نحوۀ صحبت کردن باعث عذاب وجدان کودک می‌شود. علاوه بر این، وقتی یک ورزشكار کم سن و سال، احساس کند که اگر انتظارات والدين و مربي‌اش را برآورده نكند، به اندازۀ كافي خوب نيست، استرس و اضطراب بسیار شدیدی را تجربه خواهد کرد و نهایتاً ممکن است در اثر این فشار روانی، به زودي ورزش را کنار بگذارد.


4- آرزوهای تحقق نایافته خود را به وسیلۀ کودکان خود زنده نکنید

اگر متوجه شدید كه به ورزش فرزندتان، اهميت بيشتري نسبت به خودش قائل هستید و حتی بیشتر از علاقه‌ای که او نسبت به تمرین و مسابقه دارد، شما به مسابقات او علاقه دارید و برایتان مهم است، زمان آن رسيده است تا يك پله به عقب برگرديد. خيلي از والدين نسبت به موقعيت‌هاي ورزشي از دست داده خود، اظهار پشيماني مي‌كنند و با خود عهد بسته‌اند كه اجازه ندهند دختر يا پسرشان مانند آنها فرصت‌های قهرمانی‌شان را از دست دهند. به آنها اجازه دهيد، مسير زندگیشان را خودشان پیدا کنند، نه مسيري كه شما براي آنها در ذهنتان نقشه کشیده‌اید!


5- اين موضوع را درك كنيد كه ممکن است فرزندتان، علاقه‌ای به بازی حرفه‌ای نداشته باشد

بسيار بسيار بعيد است كه فرزند شما از ورزش حرفه‌اي براي خودش شغلي ايجاد كند. اين موضوع، از هر ده هزار بازيكن، براي 2 الي 3 نفر اتفاق مي‌افتد. با در نظر گرفتن اين مسئله در ورزش، با فرزندتان طوري برخورد كنيد كه گويا او حرفه‌اي نخواهد شد. به او اجازه دهيد كه بازي را دوست داشته باشد و آن را تجربه کند و از آن لذت ببرد. بدون فشار اضافي، بازی در تیم و حضور در ليگ را ياد بگيرد.


«دکتر افسانه صنعت کاران، نیلوفر آسیاچی و محمد صادق رفعت»
کمیته پژوهش فدراسیون تکواندو